Azərbaycan taekvondosunun iflic vəziyyətdə olduğunu 29 may – 4 iyun tarixlərində Bakıda keçirilən dünya çempionatı tam çılpaqlığı ilə bizə göstərdi. Təəssüf ki, bu il boks və cüdoda olduğu kimi, taekvondoda da dünya çempionumuz üzə çıxmadı. Bəli, koreyalıların ağalıq etdiyi taekvondoda dünya çempionu olmaq o qədər də asan məsələ deyil. Məhz bu səbəbdəndir ki, cəmi 3 dünya çempionumuz var. Onlardan da yalnız 1-i Azərbaycan taekvondo məktəbinin öz yetirməsi sayılır. Söhbət hazırda məhz Taekvondo Federasiyasının vitse-prezidenti postunda yer alan Niyaməddin Paşayevdən gedir. Ancaq onun da yer aldığı federasiya indi uçurumun dibindədir...
Söhbət dünya çempionatının Bakıda keçirilməsindən gedirsə, biz ən pis halda 1 bürünc medal qazanmalı idik. Baş məşqçi Reza Mehmandustun yetirmələri isə Bakıda qonaq idmançılara mehmanlıq edib, dost kimi davrandı. Nəticədə 13 idmançımızın hər biri təpiyi vuran yox, yeyən oldu. İdmançılarımızın 1/4 finaldan o yana gedə bilməməsi taekvondomuzun ağlar gündə olmasının bariz göstəricisidir.
Əslində daha öncədən qızıl medal olmayacağını taekvondodan başı çıxan hər bir insan yaxşı bilirdi. Adi yarışlarda, hansısa Açıq turnirlərdə qazanılan medalların gözümüzü qamaşdırması qızıl olacağı anlamına gəlməməli idi. Bu səbəbdən elə yarışın 2-ci günündə emosiyamı cilovlaya bilməyərək qızıl medal olmayacağı fikrini sosial şəbəkə hesabımdan bəyan etmişdim. Ancaq 1 bürünc medalın olmaması... Artıq bu, fiaskodan da o yanadır. 2001-ci ildən bəri keçirilən dünya çempionatlarından yalnız Madriddə belə medalsız qalmışdıq. Ancaq onda da bu qədər sayda idmançı ilə təmsil olunmaq imkanı əldə etməmişdik.
Ümumiyyətlə, bu dünya çempionatının keçirilməsi sanki federasiya rəhbərliyinin nüfuz məsələsi idi. Ancaq nəticələr nüfuza taekvondo təpiyi dəyərcəsinə böyük zərbə vurdu. Biz bu dünya çempionatına heç hazır deyildik. İlk səbəb Niyaməddin Paşayevlərin yetişməməsi, ikinci səbəb idmançıların əcnəbi məşqçilərlə – xüsusən Reza Mehmandustla yola getməməsi, dünya çempionları – Radik İsayev və Milad Beiqi Harçeqaninin yığmadan küsdürülməsi idi.
Təbii ki, bunda ən böyük günah federasiya prezidenti Kəmaləddin Heydərovun üzərinə düşür. Mehmandust ötən il onunla işləmək istəməyən idmançılara görə istefaya göndərilsə də, 1 ay sonra – İslamiadadan sonra yığmaya geri qaytarıldı. Buna səbəb həmin istefanın Kəmaləddin Heydərovun icazəsi olmadan edilməsi idi. O bununla da kifayətlənməyərək ötən ilin sonunda qadınlardan ibarət millidə də baş məşqçi dəyişikliyi edərək sükanı Park Mi-suna tapşırdı. Hadisələrin gedişatı necə oldu? Radik İsayev və Milad Beiqi yığmadan uzaqlaşdırıldı (yalnız Patimat Abakarova koreyalı məşqçiyə görə Dağıstandan geri qayıtdı – S.M.), ayına 11 min dollar alan iranlı və bir o qədər də maaş alan koreyalı məşqçi isə nəticə verə bilmədi.
Elədirsə, sual doğur: daha az maaşa onların sələfləri – Məmməd Abdullayev və Səbuhi Zülfüqarov da bu nəticəni verə bilməzdimi? Verərdi, hətta bəlkə ölkəmizə 1 medal da qazandırardı. Ümumiyyətlə, bu federasiyada Kəmələddin Heydərovun qərarları hər zaman qeyri-adi olur. Onda yerli məşqçilərə inam olmadığından, Olimpiadadakı zəif nəticədən sonra istefaya göndərilməli olan Mehmandustun əvəzinə, Elnur Amanov qadın millisindəki postundan uzaqlaşdırıldı. Hələ o zaman bu qərar çox təəccüblə qarşılanmışdı. Bəyəm, qadınlardan Olimpiadada medal gözlənilirdi, kişilərdən yox?! Yəni, eyni məntiqlə Mehmandust da istefaya göndərilməli deyildimi?
Cüdo Federasiyası özündə cəsarət taparaq dünya çempionatındakı uğursuzluğa görə mətbuat konfransı keçirdi, pis-yaxşı səbəbləri izah etməyə çalışdı. Ancaq nədənsə Taekvondo Federasiyasında fiaskoya görə üzr istəyən kimsə yoxdur. Bizdə olan məlumata görə, federasiya prezidenti qərarını növbəti həftənin əvvəlində edəcək. Ümid edək ki, K.Heydərov iranlı məşqçi sevgisini kənara qoyaraq bu dəfə əvvəlki yanlış qərarını düzəldə biləcək. Əks halda Azərbaycan taekvondosunun gələcəyi heç də yaxşı görünmür.
Sonda federasiyadakıların nə qədər uçurumun dibində olduqlarını anlaması üçün 2001-ci ildən qızıl medalla başlayan Azərbaycanın iştirak etdiyi dünya çempionatlarının göstəricilərini təqdim edirik:
2001 Cecu, Cənubi Koreya – 1 qızıl (Niyaməddin Paşayev) Ümumi medal sıralamasında 6-cı olmuşuq
2003 Qarmiş-Partenkirxen, Almaniya – 4 bürünc (Zahid Məmmədov, Niyaməddin Paşayev, Rəşad Əhmədov, Təvəkkül Bayramov) Kişilərdə 5-ci, ümumi medal sıralamasında 16-cı olmuşuq
2005 Madrid, İspaniya – medal qazanmamışıq
2007 Pekin, Çin – 1 gümüş (Təvəkkül Bayramov) Kişilərdə 8-ci, ümumi medal sıralamasında 14-cü olmuşuq
2009 Kopenhagen, Danimarka – 1 bürünc (Rəşad Əhmədov) Kişilərdə 9-cu, ümumi medal sıralamasında 17-ci olmuşuq
2011 Kyancu, Cənubi Koreya – 1 bürünc (Ramin Əzizov) Ümumi medal sıralamasında 16-cı olmuşuq
2013 Puebla, Meksika – 2 bürünc (Radik İsayev, Fəridə Əzizova) Kişilərdə 10-cu, ümumi medal sıralamasında 18-ci olmuşuq
2015 Çelyabinsk, Rusiya – 1 qızıl (Radik İsayev) Kişilərdə 8-ci, ümumi medal sıralamasında 9-cu olmuşuq
2017 Mucu, Cənubi Koreya – 1 qızıl (Milad Beiqi), 1 bürünc (Məhəmməd Məmmədov) Kişilərdə 4-cü, ümumi medal sıralamasında 7-ci olmuşuq
2019 Mançester, İngiltərə – 1 qızıl (Milad Beiqi), 1 bürünc (Fəridə Əzizova) Kişilərdə 5-ci, ümumi medal sıralamasında 7-ci olmuşuq
2022 Qvadalaxara, Meksika – 1 bürünc (Cavad Ağayev) Ümumi medal sıralamasında 18-ci olmuşuq.
Səbuhi Musa